Wodzisław to urokliwa miejscowość, położona na obszarze malowniczej Niecki Nidziańskiej i Jury Krakowsko – Częstochowskiej w powiecie jędrzejowskim. Wodzisław (dawniej Włodzisław) zachwyca dziewiczą, nie zmienioną od wieków przyrodą. W krystalicznie czystych wodach rzek Mozgawy i Mierzawy można łowić pstrągi a gęste, obfitujące w dziką zwierzynę lasy, zachęcają do spróbowania swoich sił na polowaniu. To miejsce wybrały na swoje siedlisko bobry, które budują żeremia na pobliskich rzekach. Piękno ziemi wodzisławskiej docenił już Jan Chryzostom Pasek, wybitny pamiętnikarz epoki baroku, który, osiedliwszy się tutaj w roku 1667, gospodarzył i tworzył aż do kresu swych dni. Mieszkańcy i przyjezdni i dziś odwiedzają stawy, w wodach których łowiła ryby sprytna wydra pisarza. Wielki pamiętnikarz brał ślub w pobliskich Mieronicach – w samotnie stojącym na niewielkim wzgórzu kościółku p.w. Jakuba Starszego, przywołującym atmosferę późnego średniowiecza. Tam także ochrzczony został Kajetan Wincenty Kielisiński, wybitny grafik i rysownik.

Przeszłość Wodzisławia wielokroć splata się dziejami arystokratycznego rodu Lanckorońskich – zwanych również Wodzisławskimi. Już w 1370 r. na mocy królewskiego testamentu, miasto wraz z przyległymi wsiami ofiarowane zostało rycerzom Przedbora i Pakosława, protoplastom znakomitego rodu. Ich herb Zadora (Płomieńczyk) został uznany herbem Wodzisławia. Kolejny Lanckoroński, Adam, pojawia się w 1508 r., kiedy to jego dzięki jego staraniom Wodzisław lokowano na prawie magdeburskim (w 1869 r. w wyniku reformy władz carskich prawa miejskie utracił). Również w XVI wieku wzniósł zamek inny przedstawiciel arystokratycznej rodziny, Jan. Na tak zwanej resztówce posiadłości Lanckorońskich wybudowano Pałac Koronny. W okresie reformacji, a dokładnie w 1613 r. zwolennik katolicyzmu, Samuel Lanckoroński, nakazał kalwinom opuścić miasto, a w miejsce drewnianego kościoła wybudował murowany, wzorowany na wczesnobarokowych świątyniach rzymskich. Lanckorońscy wybrali go na rodową nekropolię. Tę szlachetną rodzinę reprezentowała (nieżyjąca już )profesor Karolina Lanckorońska – mecenas sztuki i gorliwa orędowniczka polskości. Poświęciła się prowadzeniu Fundacji Lanckorońskich, zapewniającej wszechstronne wsparcie dla polskich instytucji emigracyjnych i krajowych. Fundacja wspomaga także rozwój polskiej nauki fundując stypendia uzdolnionym naukowcom w dziedzinach archeologii, historii, historii sztuki, filologii klasycznej i historii filozofii.

W pobliżu Pałacu Koronnego wytyczona została ścieżka przyrodniczo – historyczna im. prof. Karoliny Lanckorońskiej. Prowadzi ona przez piękny wielowiekowy las sielecki należący przez II wojną światową do Lanckorońskich z Brzezia. Tamtejsze drzewa chronione jako pomniki przyrody nawiązują swoimi nazwami do imion członków arystokratycznej rodziny.